Εκλογικές στιχο…μυθίες

Του Ηλία Ι. Ζαΐμη

    Ζούμε σε μια πολύ άχαρη εποχή χωρίς όνειρα και ελπίδες. Εποχή γκρίζα, διαβρωμένη από το ψέμα, την υποκρισία, τη διγλωσσία και την αναξιοκρατία. 

    Δείγματα γραφής του σήμερα είναι η πτώση των αξιών, η κατάρρευση των ιδεολογιών, η αμφισβήτηση των προτύπων, η υποχώρηση της συλλογικής δράσης προς όφελος του ατομισμού, η εξαφάνιση των ηρώων και η υποκατάστασή τους από τους star, το κυνήγι του βολέματος με...

πλάγιους τρόπους, η επιδίωξη του εφήμερου κέρδους και της δόξας που ασφαλώς δεν έχουν σχέση με το μεγαλείο.

    Παλαιότερα η πολιτική δράση, οι ιδεολογικοί αγώνες ήταν ιεροί. Έδιναν νόημα στη ζωή των ανθρώπων και φτερά στην ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Σήμερα, η πολιτική βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορούμενου. Θεωρείται ως βασικός υπαίτιος για την παρακμή της εποχής.

    Πλησιάζουν οι δημοτικές εκλογές του Μαΐου. Εκλογές για τοπικές αρχές με όρεξη για δουλειά και με πείσμα να πάνε κόντρα στη μεμψιμοιρία και να παλέψουν για την καθημερινότητα του πολίτη. Σ’ αυτές τις εκλογές κάποιοι μύθοι-κλισέ θα δώσουν σκυτάλη σε νέες τακτικές, σε νέες ιδέες, σε διαφορετικό τρόπο σκέψης και αντίληψης της σημασίας της μιας και μοναδικής μας ψήφου…

Μύθος Νο1

    Σε αυτές τις εκλογές πρέπει τα παιδιά να υποδείξουν τους γονείς τους ποια παράταξη και ποια πρόσωπα θα ψηφίσουν. Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που ο πατέρας, μετά από την πολιτική ζύμωση του καφενείου και τα αλισβερίσια των πολιτικάντηδων, έδινε γραμμή στο σπίτι υποτιμώντας έτσι την άποψη των παιδιών ή και της συζύγου. Τα παιδιά έχουν καλώς ή κακώς μια σφαιρική διαδικτυακή ενημέρωση και έχουν πιο ολοκληρωμένη και άρτια άποψη, όχι στο μικρόκοσμου της γειτονιάς και του Δήμου  αλλά στο «πλανητικό χωριό».

Μύθος Νο2

    Στις δημοτικές εκλογές δεν υπάρχουν κόμματα, ποτέ δεν θα έπρεπε να υπήρχαν. Ψηφίζουμε παρατάξεις κι ανθρώπους. Πολύ δε περισσότερο στις προσεχείς εκλογές ψηφίζουμε προσωπικότητες οι οποίες θα σηκώσουν στις πλάτες τους τα κόμματα κι όχι τα κόμματα τους ανθρώπους.

Μύθος Νο3

    Οι μισθοί των αιρετών έχουν περικοπεί κατά πολύ μεγάλο ποσοστό, έχουν κοπεί οι διπλοί μισθοί δημοσίων υπαλλήλων και πλέον το ενδιαφέρον αυτών που ασχολούνται με τα κοινά δεν είναι η καρέκλα και το αραλίκι. Είναι άνθρωποι που πραγματικά θέλουν να προσφέρουν και τους αρέσει να μπουν μπροστάρηδες στη μάχη ενάντια στα προβλήματα των τοπικών κοινωνιών. Το φρέσκο και τσάμπα παραδάκι… μας τελείωσε…

Μύθος Νο4

Οι ψηφοφόροι δεν εκμαυλίζονται, δεν χειραγωγούνται και δεν περιμένουν από κανέναν, καμία θεσούλα… ίσα ίσα είμαι βέβαιος ότι σε υποψηφίους που θα τους τάξουν όχι μόνο την ψήφο τους δε θα δώσουν αλλά θα στραφούν κι εναντίον τέτοιων παλαιοκομματικών τακτικών που σε άλλες εποχές μπορεί να «περνούσαν», τώρα όμως «τρώνε πόρτα και κράξιμο»!

    Έτσι, διαμορφώνεται μια νέα πολιτική συνείδηση στους ψηφοφόρους που ήθελαν κι αυτοί το ταρακούνημά τους μπας κι επιτέλους δουν με πιο νηφάλια ματιά τη σύγχρονη πραγματικότητα και το νέο τρόπο ζωής και σκέψης που με αυτόν θα πορευτούμε στο εγγύς ή και στο απώτερο μέλλον.

Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, σήμερα "ζητείται ελπίς", όπως θα έλεγε και ο Αντώνης Σαμαράκης. Και αλίμονο αν αυτό δε γινόταν. Αλίμονο αν οι νέοι δεν ψάχνουν, έστω κι αν δε βρίσκουν. Τότε το μέλλον θα μοιάζει πρώιμα γερασμένο.

Ρίξ’ το τώρα το κουκί…