Τέλος της αρχής ή αρχή του τέλους ?

Ποταμός οι αμαρτίες ή οι αμαρτίες στο ποτάμι ;

«…Στους νέους ανοίγουμε τις πόρτες.  Τους βοηθάμε να έχουν γραφεία, να έχουν στυλό και ότι άλλο χρειάζονται. Και θα τους κρίνουμε αυστηρά στο τέλος….»

    Λιτά, επιγραμματικά  και απλά. Ότι αποδεικνύεται ελαττωματικό το επιστρέφουμε πίσω ή το πετάμε στα σκουπίδια. Μαζί με όσους φταίνε για το ελάττωμα. Όταν ένα καλό προϊόν δεν περπατάει στην αγορά απολύουμε τον πρόεδρο ή και τον διευθυντή. Δεν πετάμε στα σκουπίδια το καλό προϊόν.

    Όταν κάποιος σύλλογος με σωστούς σκοπούς λοξοδρομεί, καταδικάζουμε πρωτίστως και «μετά βδελυγμίας» τον  πρόεδρό του και δευτερευόντως το υπόλοιπο συμβούλιο. Τον «πετάμε στα σκουπίδια» και βγάζουμε άλλον για να βρει ο σύλλογος τον «ίσιο δρόμο». Έχουμε το τέλος της αρχής, το τέλος του κακού.

    Όμως μία κακή – χείριστη παρένθεση δεν πρέπει να γίνεται η αρχή του τέλους. Αντιθέτως…

το κλείσιμο της κακής παρένθεσης, που περιλαμβάνει και το «πέταμα στα σκουπίδια» του κακού προέδρου, πρέπει να αποτελεί την αφετηρία μιας νέας αρχής. Δεν πρέπει οι «αμαρτίες των γονέων να παιδεύουσι τα τέκνα“».

    Στους καλούς συνεχιστές δίνουμε όλες τις ευκαιρίες. Δεν πετάμε τον “ποταμό των αμαρτιών” στο ποτάμι. Κρατάμε αυτόν τον ποταμό με τις πολλές αμαρτίες και τις βάζουμε σε μια μεγάλη κορνίζα για να μας δίνουν το προς αποφυγήν κακό παράδειγμα. Ώστε οι νέοι καλοί συνεχιστές να δημιουργήσουν και να προχωρήσουν. Δεν τους φορτώνουμε τις “αμαρτίες” των προηγούμενων. Αυτοί πάνε. Το έβαλαν τρέχοντας στα πόδια.

    Στους νέους ανοίγουμε τις πόρτες.  Τους βοηθάμε να έχουν γραφεία, να έχουν στυλό και ότι άλλο χρειάζονται. Και θα τους κρίνουμε αυστηρά στο τέλος. Τους βοηθάμε και τους συνδράμουμε. Τώρα στεκόμαστε δίπλα τους και τους αφήνουμε να μας πείσουν. Και αυτοί έχουν υποχρέωση «ιερή» να μας πείσουν. Μετά θα τους κρίνουμε με αυστηρότητα.

    Εξηγημένα : άλλο ο “παππάς” και άλλο ο “παπατζής”. Πολιτικά πάντα.

Ο “νέος”

Υ.Γ. Όλες οι απόψεις είναι σεβαστές.

.