Καθημερινό ραντεβού στην πλατεία

Η κεντρική πλατεία Ιωαννίνων είναι γεμάτη σε καθημερινή βάρδια πλέον. Και μπορεί οι Γιαννιώτες και οι Γιαννιώτισσες που «αγανακτούν» να μην ανταποκρίνονται σε αριθμό, στα «like» και τα attend που δηλώνονται στις αντίστοιχες ιστοσελίδες στο facebook, ωστόσο η μόνιμη παρουσία ανθρώπων στο κεντρικότερο σημείο της πόλης κατά εκατοντάδες, λίγες ή περισσότερες, μόνο αμελητέα δεν είναι.

Εδώ και έξι μέρες…
λοιπόν, οι «Αγανακτισμένοι» συναντιούνται στην πλατεία. Από την περασμένη Παρασκευή έχουν αρχίσει να μένουν μέχρι αργά, από το Σάββατο να κουβαλάνε κιθάρες και άλλα μουσικά όργανα μαζί, από προχθές Κυριακή, να μιλάνε και σε μικρόφωνα, σε μια διαδικασία που φέρνει σε λαϊκή συνέλευση, είναι όμως ταυτόχρονα και κάτι σαν λαϊκή, ομαδική ψυχοθεραπεία.

Πολλά μπορεί να πει κανείς για το αν αυτό το κοινωνικό φαινόμενο είναι πολιτικό ή όχι, μπορεί να εκφραστεί και σε άλλα επίπεδα από την απλή συνεύρεση σε μια πλατεία, αν είναι μόδα ή απόλυτη ανάγκη υπό τις τρέχουσες οικονομικοπολιτικές περιστάσεις κ.α.

Το σίγουρο, είναι πως πρόκειται για κοινωνικό φαινόμενο, απέναντι στο οποίο και η ίδια η κυβέρνηση, όπως και η αντιπολίτευση κάθε κομματικής και ιδεολογικής απόχρωσης, στέκονται μουδιασμένες και μάλλον αμήχανες.

Το περασμένο Σάββατο, υπήρξε και μια σχετική ένταση στην πλατεία, όταν έγινε μια προσπάθεια για «πολιτικό συντονισμό», με πολλούς συγκεντρωμένους να αποδοκιμάζουν όσους πήραν την πρωτοβουλία. Την Κυριακή, τη μέρα της πανευρωπαϊκής (ελέω Face book) κινητοποίησης, στην Όαση στήθηκαν μικρόφωνα και πρακτικά, ο καθένας έλεγε τον προβληματισμό του.

Δεν έλειψαν και πάλι οι μικροί «κοινωνικοί αυτοματισμοί»: φταίνε οι τάδε που έφαγαν τις επιδοτήσεις στα σκυλάδικα, φταίνε οι δείνα που έφεραν τα πανό, φταίνε οι άλλοι που δεν τολμάνε να πατήσουν εδώ το πόδι τους. Δεν έλειψε και το «κράξιμο» κατά μελών αριστερών οργανώσεων που προσπάθησαν να παρέμβουν, το οποίο άλλοτε ήταν αυθόρμητο, άλλοτε το «υποδαύλισαν» και διάφοροι που ενώ υποτίθεται ότι άφησαν τις κομματικές ταυτότητες στο σπίτι, προσπαθούν να προσεταιριστούν ό,τι μπορούν από τους συγκεντρωμένους.

Άλλου τύπου κοινωνικοποίηση

Αυτό όμως που δείχνει να είναι πάνω από όλα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής το κίνημα των «Αγανακτισμένων», είναι μια άλλου τύπου κοινωνικοποίηση η οποία είχε λείψει τόσα χρόνια. Άνθρωποι όχι και τόσο γνωστοί μεταξύ τους ή και εντελώς άγνωστοι, πιάνουν κουβέντα κάθε απόγευμα στην πλατεία και συζητάνε τα προβλήματά τους, καταγγέλλουν, διαφωνούν, τσαντίζονται, πάνω από όλα όμως, συζητάνε. Ό,τι δηλαδή είχε αφεθεί κατ’ αποκλειστικότητα σε αντιπροσωπευτικούς μηχανισμούς, κόμματα, συνδικαλιστικές ηγεσίες κ.λπ. τόσα χρόνια. Τώρα, εκφράζεται με ένα γενικό αφορισμό προς τις «ιδεολογίες» και τα κόμματα, παρότι η ίδια η κινητοποίηση είναι βαθιά φορτισμένη ιδεολογικά, με μια συλλογικότητα που σήμερα οι περισσότεροι πολιτικοί μηχανισμοί την καθαγιάζουν, αλλά προτιμάνε να μην υπάρχει ή να υποκαθίσταται από ελέγξιμες ηγετικές μειοψηφίες. Αλλού, στην Αθήνα για παράδειγμα, οι συγκεντρωμένοι ήδη προχωρούν σε ψηφίσματα με ψήγματα αποφάσεων και αιτημάτων. Οι συγκεντρώσεις συνεχίστηκαν και χθες, όπως επίσης και η ικανή συμμετοχή των πολιτών, παρά τις αντίξοες καιρικές συνθήκες.

ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ